ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ ယူရမယ္ ဥပေဒ ကၽြန္မ
မသိ
ဘို ့တစ္လုံးပဲရွိတဲ့ တရုတ္ေယာက်ၤားကို
ကၽႊန္မမျမင္ဖူး
ေရႊလီတုန္းက ေတြ ့ခဲ့တဲ့လူနဲ ့
လက္က တက္တူးခ်င္းအတူတူ
ၾကံခုတ္တဲ့အလုပ္မွာ ပိုက္ဆံေကာင္းေကာင္း ရတယ္ဆို
က်ြန္မမ်က္ေတာင္ဟာ ဆီးႏွင္းစက္ကို
တကၠသိုလ္မွာ သင္ယူခဲ့တာမဟုတ္ဘူး
က်ြန္မ ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမယ္
ေက်ာက္စက္က မီးလ်ွံပဲ ပန္းထြက္လား
တူကို လွေအာင္ ထုတယ္
ငွက္ေတြ ဘယ္ေကြ ့ တယ္
ေျမပုံေပၚမွာ စက္၀ိုင္းေနာက္တစ္ခု ဆဲြရ
ရွင့္ သမီး ကို ကမၻာေပၚ အေပါဆုံး
အေပ်ာ္ေဂဟာမွာ ေရာင္းစားပစ္မယ္ မၾကိမ္ဆဲဖူးဘူး
စက္၀ိုင္းလာျဖတ္တဲ့ အမွတ္တစ္ခုေတြ ့လား
ကၽြန္မကို ဟစ္တလာငထုံငအက အိပ္ရာေပၚ
ဆဲြတင္သြားတယ္
ေယာက်ၤားေတြဟာ သူတို ့တာ၀န္ထမ္းရြက္ဖို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အၾကမ္းဖက္တာ
လိွဳင္းလုံးဟာ ေပတစ္ရာထက္ ျမင့္တယ္
အဲဒီဘီရိုထဲက အႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ
့ ထြက္နိုင္မလား
ခ်စ္ရတဲ့ ဆူေရာင္းအျပံဳးေလးကို မစြန္ ့လႊတ္နိုင္ဘူး
ငါတို ့ မ်က္ရည္က်ေလာက္တဲ့အထိစပ္တဲ့
ဂ်ပန္ေခါက္ဆြဲသြားစားၾကမယ္
ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကို ၾကည့္မွန္ထဲက
ဆဲြေခၚရခက္ျပီ
အာရုံကို စုစည္း စိတ္ေအးေအးထား
နားေထာင္ သံရုံးကိုသြား
လုပ္ ဒါကစားေနတာမဟုတ္ဘူး
ေျပးေတာ့
ဘီရိုထဲက ရွဳးဖိနပ္ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းပဲ
ယူခဲ့တယ္
ျပန္မေတြ ့နိုင္ေတာ့တဲ့ ေယာက်ၤားအေၾကာင္းကို မ်ိဳခ်
က်ြန္မလက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထဲမွာ ဓါတ္ခဲဟာ ရွင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး
အျမန္ရထားရဲ ့အားနည္းခ်က္ဟာ အခ်ိန္ကုန္ျမန္တာလို
့ေတြ ့ရွိတယ္
ဟာ မွန္းစမ္း
မျမင္ဘူးတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ၾကည့္ရတုန္းက
ေရငန္သလို
ျမင္ေနက်သစ္ရြက္ကို အိပ္မက္တဲ့အခါ တိမ္သားေတြျပာလာပါရဲ ့။ ။
ခိုင္ၿမဲေက်ာ္စြာ
၂၀၁၄
၊ ႏို၀င္ဘာလ ၊ ျဗဴးတီး မဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment