သစ္ရြက္စိမ္းေတြက
သစ္ကိုင္းမွာေနၾကဖို႔ေကာင္းတယ္
စိတ္ဆိုးၿပီးဆင္းသြားတဲ့မိန္းမလည္း
အိမ္ျပန္လာဖို႔ေကာင္းတယ္။
မင္းစကားကို
အုတ္စီထားပါလ်က္
အမွတ္သည္းေျခနည္းတဲ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္း
ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေမာင္းတက္မိတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားပဲ။
ေနလံုးလည္း အရြယ္ေျပာင္းသြားတယ္
ငါထိုင္တဲ့ဆိုင္လည္း
အေရာင္ေျပာင္းသြားတယ္။
အေရျပားရဲ႕
ထင္ေရာင္ထင္မွားျဖစ္မႈမွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ ထားစရာေနရာမရွိ
ငါးစာေတြဟာ
ဒီညအတြက္အျဖစ္မရွိ
အေသြးအသားေတြ အျပစ္ကိုမသိၾကဘူး။
လက္ပတ္နာရီခၽြတ္ေပးလိုက္ရတဲ့ အရက္ဆိုင္
သမ္းေ၀လာတဲ့ မီးလံုးေအာက္
ထိုင္လို႔။ ။
ခိုင္ၿမဲေက်ာ္စြာ
No comments:
Post a Comment